Rozdział 45.

SELENA

Ostatnia rzecz to stalowa rura w którą uderzyłam wybiegając na taras, do mojego brata.
Nic więcej, nie pamiętam co się później działo. Nie wiem ile przespałam, słyszałam tylko szum... Nie mogłam się obudzić choćbym bardzo chciała.

Szum morza, ciche głosy, szlochanie nade mną. Mój słuch jedyne co to wyostrzył się przez ostatnie chwile. Słyszałam rozmowę mamy z Justinem, i słowa Justina do mnie. Szlochał jak małe dziecko, czułam jego uścisk na dłoni.

Justin wylał na mnie kubeł swoich wszystkich zbieranych dotąd uczuć, potrzeb, ciepłych słów.
Ponoć w związku gdy mężczyzna staje się miękki kobieta musi zacząć okazywać serce, więc był czas na poprawę.

Obudziłam się... Przecież na całym świecie ludzie chcą być kochani, a ja miałam wszystko pod nosem, kochającego faceta, który cierpiał w tych wszystkich słowach. Wiedziałam, że dla mnie działanie z braćmi przestało istnieć... Do pewnego czasu.

Przebudziłam się i spojrzałam na Justina, pierw był smutny, ale gdy tylko zobaczył, że powoli otwieram oczy, na jego ustach wymalował się ogromny uśmiech. Ukazały się jego białe perły.
Jeszcze nie byłam w stanie nic sama zrobić, nie miałam jak.

Leżałam prawie, że przykuta do tego łóżka szpitalnego. Justin nałożył na siebie w końcu uśmiech zaś ja... Ja nie byłam w stanie nic sama teraz zrobić. Było wcześnie rano, miałam tak sucho w gardle, nie dałam rady wykrztusić z siebie słowa.

- Ju...

- Ćśś skarbie. Cichutko - pociekła mu łza - Jak ja się cholernie cieszę, że jesteś.

- Jus..

- Kochanie, cicho.


JUSTIN


Wtedy czułem, że odzyskałem wszystko. Wiedziałem, że czeka nas sporo pracy, nad związkiem, zdrowiem, rodziną. Nad wszystkim co nas otaczało. Bałem się o nią, każdej nocy gdy ponownie zasypialiśmy, bałem się, że znów się nie obudzi. Ale cały czas w strachu żyć nie mogę...

Selena znów kipiała pewnością siebie. I gdy tylko wychodziliśmy tydzień później ze szpitala, miała już odwagę powiedzieć mamie co leży jej na sercu.
Swoją drogą, mama nie przejęła się zbytnio losem swojej córki...

- Mamo. Możemy porozmawiać?

- Oczywiście kochanie, o czym?

- Wiem co chciałaś zrobić. Nawet się nie starałaś.

- O co chodzi córciu?

- Nawet nie wyjeżdżaj mi z tym córciu. Nie starałaś się zawalczyć o mnie.

- O co chodzi?

- Mamo, ja tam mogłam umrzeć, a Ty pozwoliłabyś mi na to. Słyszałam wszystko.

- To nie tak Selena.

- To jak?


Mama nie odpowiedziała. Kręciła się w okół poprawnych odpowiedzi, nie mogąc znaleźć odpowiedniej do tej sytuacji.


- Po prostu nie tak jak myślisz. Lekarze nie dawali Ci szans przeżycia. Straciłam wiarę.

- Wiesz co... Pomimo wszystko, cokolwiek by nie mówili, cokolwiek by robili, powinnaś wierzyć, że tu będę. Że nie poddam się, że wrócę. A Ty od tak dałabyś mi zginąć. Nie sądziłam, że jesteś taka zimna.

- Selena.

- Będę  kontynuować, jako po prostu ktoś inny, kto chce być jedyną z nim, dla niego - wskazała na mnie.

- Co to oznacza?

- Nie wrócę do domu. Dwa dni temu, gdy Ciebie - zaznaczyła - nadal nie było, zgadałam się z Justinem, tak o wspólnym mieszkaniu. Nie możemy wiecznie być oddzielnie.

- Przecież Wy się nawet nie rozstawaliście, mieszkając osobno.

- Trudno. Teraz zamieszkamy u Justina, razem. Na dobre i złe. Będę bezpieczniejsza, i na pewno będzie się troszczył o mnie bardziej niż Ty.

- Kochanie - dodała.

- Nie, wybaczam Ci, za to wszystko, ale nie wracam do domu. Wracam do Los Angeles z Justinem.



Selena wsiadła szybko do taksówki, nie dając dojść do słowa swojej mamie.   Wzruszyłem ramionami, nie miałem co zrobić, nie wiedziałem nawet co mógłbym.
Niczego Selenie nie będzie żal.  No trudno. Nie wracaliśmy już do hotelu. Pojechaliśmy prosto na lotnisko.

Wsiedliśmy do samolotu którym przyleciałem tutaj wcześniej. Mama Seleny pewnie była przybita, zaś ja?
Cieszyłem się, że mam ją już przy sobie, na zawsze.

Wróciliśmy, po kilkunastu godzinach lotu do domu. Do domu który będziemy tworzyć teraz razem, Selena
i ja....

- Jak się czujesz? - dopytałem

- Jesteś po prostu innym facetem.

- Oślepiony Twym uśmiechem - dodałem.

- Zupełnie inny.

- Nie potrafiłem znieść myśli, że możemy być osobno.

- Osobno?

- Tak. Pozwól mi spać w swoich ramionach, pozwól mi oddychać tym czystym jasnym światłem otaczającym Ciebie. Wiem nie jestem bystry, ale ciągle staram się. Pozwól mi być Twym strażnikiem, chroniącym Ciebie, mojego anioła, przed ciemnością.

- Justin, czy to jeszcze Ty?

- Nie będę udawać, myśl o mnie co jakiś czas po prostu.

- Skarbie,w  każdej sekundzie.

Tego samego dnia, gdy wyszedłem spod prysznica, Selena czytała w łóżku książkę. Nie była jeszcze całkowicie w pełni swoich sił. Usiadłem koło niej na łóżku jeszcze wycierając się ręcznikiem.

- Nie zdążyłeś się ubrać?

- Zapomniałem bokserek.

- Wiesz, że nic z tego?

- Nic z czego?

- Tego - poruszyła zabawnie brwiami.

- Nie ma mowy, nic nie zrobimy kochanie.

- Bądźmy grzeczni, dzisiaj.

- Dzisiaj - zaśmiałem się - Dzisiaj mogę.

- To nie będzie prędko, mam nadzieję, że nie zawiodę?

- No co Ty. Związek to nie tylko seks.

- Uff - odetchnęła.

- A teraz mi powiedz.

- Co takiego?

- Jak to się stało, że wylądowałaś w szpitalu.

- Gdybym tylko ja to wiedziała.

- Uderzyłaś w coś? Ktoś Cię pobił?

- Być może i jedno i drugie. Nie wiem.

- Nic?

- Kompletnie nic sobie nie przypominam. Tamten dzień...

- Cokolwiek wiesz, pamiętasz?

- Pamiętam wszystko do momentu basenu.

- Jakiego basenu?

- Byłam z braćmi, wszyscy się rozbiegliśmy by móc zlikwidować tych których trzeba. No i tak się starałam zrobić i ja. Zaciągnęłam jednego z nich na dół do piwnicy, gdzie był basen. Wlecieliśmy do niego, poszedł strzał, rozlała się krew. Wyszłam z basenu, pobiegłam. I to wszystko.

- Ktoś Cię pewnie uderzył, albo i z Twoim fartem sama sobie coś zrobiłaś.

- Nie wiem, chciałabym sobie cokolwiek przypomnieć, ale nie mam jak.

- Oj skarbie. Nie jesteś stereotypowa.

- Co masz na myśli?

- Zawsze robisz wszystko po swojemu, pieprzysz opinie innych.

- Gdybym miała się tym przejmować, już dawno by mnie tu nie było.

______________________________________________________________



46 POJAWI SIĘ NIECO PÓŹNIEJ - NA PEWNO NIE W CZWARTEK.
Wybaczcie, że ten dodałam z opóźnieniem, ale mam mało czasu na internet - swoje życie. Także do napisania :D